KL en Filipijnen

We waren gebleven bij Kuala Lumpur waar ik Jeff eindelijk weer zag. Heel leuk om elkaar na maanden weer te zien natuurlijk. We zaten net buiten het centrum van de stad waar bijna geen toerist te vinden was en waar veel arme locals wonen. Best een groot contrast met het centrum van de stad waar de shopping malls met dure designermerken de grond uit gestampt worden. We zaten vlakbij Chinatown waar we verschillende keren gegeten hebben en waar de neppe Louis Vuitton tassen en Rolex horloges om onze oren werden gesmeten. Ook zijn we naar de Batu Caves geweest. Superhoge grotten waar je doorheen kon lopen. Overal liepen aapjes die het eten van de bezoekers probeerden te stelen. Verder heb ik Jeff alle toeristische attracties laten zien zoals de Skytower waar we het uitzicht van de stad hebben gezien, de mooie lichtgevende Petronas towers, de achtbaan in een shopping mall en de fontijnshow. Verder hebben we eigenlijk alleen maar gegeten, omdat het hier eindelijk weer betaalbaar is na landen als Australië en Nieuw-Zeeland. Dus na maanden op rommel geleefd te hebben kon ik eindelijk weer genieten van bami, kip, sushi en verse fruitjuices! Verder weigerde de taxichaffeurs hier met meter te rijden, waardoor ze ons constant wilden naaien door meer te betalen. In hun ogen blijf je toch heel rijk als je een blanke Europeaan bent.

Na een paar dagen KL werd het tijd voor weer een nieuw avontuur; Filipijnen it was! Jeff was hiervoor al een aantal weken in Manilla geweest, dus die wist al een beetje hoe of wat. Ik had me eigenlijk nergens op voorbereid, dus had totaal geen idee wat me te wachten stond. We vlogen naar Cebu. We verbleven een paar dagen in Cebu City. Onderweg in de taxi dacht ik dat het een beetje hetzelfde zou zijn als Bali tot we in de stad aankwamen. Er was serieus geen toerist te bekennen en overal waar we liepen werden we nagestaard. Het was dus onmogelijk om maar in je neus te peuteren of aan je kont te krabben, de hele stad zou ervan meegenieten. We vonden het allebei een grimmige stad, we snappen nog steeds niet dat het zo'n toeristische trekpleister is. We zaten wederom niet in de beste buurt, maar het hotel was oke. Zeker voor mij na zoveel maanden leven in hostels. We hebben er maar het beste van gemaakt en wat bezienswaardigheden van de stad bezocht zoals Fort San Pedro, Taoïstische tempel, het gemeentehuis en monumenten. Aan het eind van de dag vroegen we of we ergens gedropt konden worden. Het zag eruit als een drukke winkelstraat, Colon street. Ook hier was geen toerist te vinden en seinde iedereen naar elkaar als ze ons zagen lopen. Het was een chaos, overal waren mensen, dieren, kraampjes en winkels. Tijdens een geweldig slechte kappersbeurt in de buurt hoorde we dat het een hele gevaarlijke straat was waar alleen maar arme locals te vinden zijn. Ze zeiden dat we van geluk moesten spreken dat we niet beroofd of gestoken waren... Verder hebben we ons een paar keer lekker laten masseren voor 4 euro per uur, je lacht je kapot. Ook eten we hier superveel vlees, kip en rijst. De Filipijnse keuken vinden we wel lekker.

Na een paar dagen Cebu City werd het tijd om de lokale bus te pakken. Dit was denk ik de ergste rit sinds tijden, wel super hilarisch. Bij iedere 'busstop', de bus stopt overal als er iemand langs de kant van de weg staat, springen de verkopers de bus in om je wat aan te smeren. Dit gaat van eten tot drinken en handdoeken tot weet ik veel allemaal. De bus reed pas als ie helemaal vol was. Ook zijn die Filipijntjes zo klein dat wij 6 uur lang opgevouwen zaten, zonder airco tussen alle locals. Voor deze 6 uur durende busreis betaalden we zo'n 2 euro per persoon. Daar kan Connexxion nog wat van leren! Na de rit waren we eindelijk aangekomen in ons volgende plaatsje Moalboal. We hadden geen idee wat er te doen was, maar we hoorden dat er een supermooi wit strand was en daar waren we allebei wel aan toe. Buiten wat vieze Europese seks toeristen, die je hier heel veel ziet met jonge Filipijnse meisjes, waren er nog steeds geen toeristen. We kwamen in een superleuk bamboe hutje terecht wat vlakbij het geweldige strand zou zijn. Aangekomen stelde dat strand helaas geen reet voor, maar zaten we wel weer tussen de locals wat het erg leuk maakte. Ook hebben we hier een paar dagen scooters gehuurd om te buurt te verkennen waar we naar de rijstvelden en beroemde blauwe Kawassan falls reden. Verder stopten we bij dorpjes met locals om hun hutjes te bekijken. In deze dorpjes waren de mensen heel lief. Alle kindjes zwaaiden als je langsreed en overal liepen straathonden. Verder hebben we hier nog een pin probleempje gehad. In de hele stad was namelijk maar 1 atm automaat te vinden en die was natuurlijk defect. We moesten dus een halfuur verder om het dichtstbijzijnde pinautomaat te vinden. Zo merk je dat dit eiland nog heel basic is en dat er nog amper toeristen komen hier.

Na een paar dagen hadden we het hier ook wel gezien en gingen we door naar Oslob. Een plaatsje wat meer toeristisch zou zijn, dus waar waarschijnlijk meer gezelligheid zou zijn. Het was een dorpje wat bestond uit één straat en hier hadden ze niet eens een pinautomaat. Echt een grap dus. Wel kwamen we hier wat backpackers en de (helaas) eerste Hollanders tegen. We hebben hier gezwommen met walvishaaien wat een onvergetelijke ervaring is! Zo magisch en rustgevend zijn deze dieren, ze doen echt geen vlieg kwaad, maar wat zijn de huge. Verder hebben we hier tijdens een wandeling een vrouwtje leren kennen die helemaal gek was van dieren. Ze leerde de bevolking goed te zijn voor dieren, waar ze hier nog niet veel om geven. Je ziet hier regelmatig aangereden katten langs de weg of mishandelde honden lopen. Het vrouwtje had allemaal kuikentjes die we knuffelde en ze had een zus die werkte voor een rijke Japanner met een villa aan het strand. Ze bracht ons erheen om van het strand te genieten. Zwemmen kon niet vanwege de rotsen en zee egels. Dan maar kokosnoten uit de bomen geplukt en lekkere locale boku juice gemaakt en gedronken. Terug naar Cebu City stopte er een busje voor onze neus die ons voor een goedkope prijs wilde brengen. Natuurlijk schijn bedriegt, want eenmaal aangekomen stopte die bij een politieagent en dan troggelen ze je een veel hoger bedrag af dan is afgesproken. Je hebt geen keus en moet betalen anders heb je een probleem. Het gaat om een paar euro's maar alsnog. Dit land is zo corrupt als de klere.

Verder hebben ze op Cebu weinig normale taxi's maar kan je een scootertaxi (achterop bij iemand of in een zijstoel) pakken of een gypsybus (een hysterische gekleurde open bus die zo hard toetert dat je frontaal doof wordt). Dit kost geen drol en we zaten dan ook vaak bij locals in de bus. Hier had ik weer even een besef momentje toen ik naast een gezinnetje zat met 2 ouders en 4 kleine kindjes. Ze waren allemaal vies en hadden gescheurde kleertjes aan. Dan besef je weer even hoe goed wij het thuis hebben en dan lopen wij te janken als we een dagje niet kunnen winkelen.. Eigenlijk zou iedereen hier is een keer moeten kijken om weer even met beide benen op te grond te staan. Ook heb ik gemerkt dat dit land totaal niet veilig is voor meiden die alleen reizen. Als Jeff zich omdraait proberen ze me aan te raken, ik voel me hier op Cebu totaal niet veilig en ik ga dus ook nergens alleen heen. 'S avonds kunnen we de dorpjes niet uit, ook dat is te onveilig voor ons als toeristen. Verder probeert iedere local ons met prijzen te naaien om er ook maar een slaatje uit te slaan, daar waren we al gauw klaar mee.

Na het ontoeristische en grimmige Cebu zijn we naar Pawalan gevlogen, wat een paradijs scheen te zijn. We liepen door de stad en het was zo'n verschil met Cebu. De mensen leven hier van toeristen, dus ze zijn veel vriendelijker en ook is het hier veel veiliger. We zijn een paar dagen in Puerto Princesa gebleven waar we met leuke locals hebben gechillt aan het 'strand' wat ook niks voorstelde helaas. Ook hebben we de underground river bezocht. Een 8 km lange rivier in de grotten vol met vleermuizen. Supermooi om te zien. Daarna hebben we vuurvliegjes gezien bij een andere rivier. Het water van deze rivier lichtte op als je het aanraakte, net zoals in de film Life of Pi. We wisten nooit dat dit echt bestond en het was zo magisch. Echt een van de hoogtepunten van de Filipijnen voor ons. Daarna zijn we doorgereisd naar El Nido. Hier kregen we eindelijk wat we al weken wilden.. een kamer aan het strand met een geweldig uitzicht! Overal waar je keek zijn kleine eilandjes en rotsformaties. Super mooi, zeker het mooiste uitzicht vanaf het strand wat ik ooit heb gezien. Om nog maar over de zonsondergang te zwijgen.. We hebben hier verschillende eilandjes en lagoons bezocht. Supermooi tussen de rotsen, het groene water en de vliegende vissen. Soms lijkt het wel alsof we in een film zijn belandt. Het iets minder mooie gedeelte is dat we allebei al zo ziek als een hond zijn geweest waarbij we elkaar afwisselden op de wc. Ook hebben ze hier nergens warm water en heeft het hier al maanden niet geregend, waardoor we vaak niet eens water hebben om überhaupt te douchen. Ook dat hoort bij Azië. De mensen halen hier hun water nog uit een pomp in het dorp. De toiletten spoelen we door met een emmertje water. De ratten lopen in de supermarkt over de flessen drinken. Klinkt dramatisch voor sommige maar het is echt een avontuur, back to nature. De wifi is hier dramatisch, maar dat is wel even lekker, lekker genieten van de rust hier. Verder zijn hier verschillende witmaakproducten te koop. Blank staat voor rijkdom, dat vertellen locals die we ontmoet hebben ook gewoon. Jullie zijn blank dus jullie zijn rijk.

Terug in Cebu hebben we een ferry gepakt naar een ander eiland Bohol. Hier hebben we de beroemde chocolate hills en spookdiertjes gezien. Ook hebben we op een drijvend restaurant gegeten die ineens begon te varen. Morgen vliegen we terug naar KL om daar op de airport te overnachten en door te vliegen naar ons volgende avontuur Vietnam. Selamat!